De organisatie van The Ride heeft voor elke dag een sticker gemaakt. Daarop staan de belangrijkste punten op de route. Het is de bedoeling dat je die aan je stuur vastmaakt, zodat je weet waar je moet opletten.
De Parquetout stond daar vandaag niet op. Ik heb ook geen foto gemaakt van het bordje van deze col. Want toen ik aan mijn linkerkant een groepje motorrijders zag poseren, zag ik in mijn rechterooghoek dat de hel nog niet voorbij was.
Een muur van tegen de 14 procent
Ik had al stukken met meer dan 10 procent overleefd, maar hier doemde nog een muur op met stijgingspercentage van tegen de 14 procent.
Ik schakelde naar mijn lichtste verzet en ging op de pedalen staan. Scheldend en vloekend (ik moest nog versnellen omdat er een auto wilde inhalen) bereikte ik de top.
Wat wel op de sticker stond, is dat er een gevaarlijke afdaling op het menu stond. Nou ben ik geen daalheld, dat had ik al gezegd. Misschien voer voor een volgend dagboek, want de afdaling morgen vanuit de Glandon schijnt ook niet mals te zijn.
De hele dag kijken naar mijn fietscomputer
Het was zwaar vandaag, maar ik heb genoten. Niet alleen van het geweldige uitzicht tussen de bergen, maar ook van de cijfertjes op mijn fietscomputer. Ik kan de hele dag wel kijken naar hoe lang een klim nog duurt, wat mijn gemiddelde hartslag is en wanneer de volgende afslag is.
Tijdens de eerste etappe hield ik mijn hartslag in de gaten. Bij het avondeten hoorde ik dat ik dat beter niet kan doen. Het schijnt dat mijn hart de komende dagen steeds meer moeite heeft om sneller te kloppen. Dus die waardes zijn waardeloos.
Vandaag heb ik gefietst op mijn vermogen. Ik merkte tijdens de eerste klim, de Col du Festre, dat ik ‘m ergens tussen de 200 en 250 watt moest houden om het goed vol te kunnen kunnen.
Mijn ventilator gemist op de Alpe d’Huez
Op de Parquetout is dat natuurlijk niet gelukt. En tijdens de laatste van vier klimmen ging dat ook niet helemaal. Dat was namelijk de Alpe d’Huez. Een bekende uit de schuur. Ik heb mijn ventilator, de Ride Ons en de power-ups die je kunt verdienen wel gemist.
Maar ook buiten de schuur is de Alpe geweldig voor cijfergekken. Beuken, bochten aftellen.
Na twee dagen klimmen in de Alpen ben ik eigenlijk best trots. Ik trap redelijk soepel naar boven. Maar ik weet inmiddels ook: wat je na het fietsen doet is minstens zo belangrijk als het fietsen. Drinken, eten, rusten. Herstellen, zodat ik er morgen weer tegenaan kan. Daar geeft mijn fietscomputer helaas geen cijfers van.
Lees ook de andere afleveringen in deze serie
- Deel 1: Alpe d’Huez staat in Hoograven
- Deel 2: Bietensap op mijn verjaardag
- Deel 3: Genieten van het uitzicht en de cijfers op mijn fietscomputer
- Deel 4: De repeterende checklist in mijn hoofd
- Deel 5: De weg gaat op neer, net als mijn stemming
- Deel 6: Samen alleen
- Deel 7: Een grensverleggend tussendoortje
- Deel 8: Na de magische zalf voel ik me weer sterk
- Slot: het begint en eindigt met de bezemwagen
