Precies drie jaar geleden ontdekte ik The Ride, toen ik op de Grand Ballon werd ingehaald door een bezemwagen. Nu zit ik in die bezemwagen.
Al in de eerste meters van de laatste etappe merk ik dat ik niet meer kan schakelen. Geen idee wat er is gebeurd, maar als ik terug op de camping mijn systeem probeer op te laden, lukt ook dat niet. Hij doet helemaal niks meer.
Het is inmiddels kwart voor negen, iedereen is al onderweg. De camping wordt afgebroken. Het is alsof een festivalterrein al leeg is, maar ik nog in mijn eentje voor mijn tent zit.
Ik besluit ook op pad te gaan, tegen beter weten in.
Voor en achter kan ik alleen de grootste tandwielen gebruiken. Op vlakkere stukken trap ik als een hamster in een kooi, maar kom ik nauwelijks vooruit. Op steile stukken moet ik flink uit de pedalen om boven te komen.
Ik weet hoe laat het is
Na twee beklimmingen word ik ingehaald door de bezemwagen. Jos stapt uit en gaat met zijn hand omhoog op de weg staan. Ik weet hoe laat het is. Ik rij ver achter de rest en ga Valkenburg op deze manier nooit halen.
Jos brengt me naar de eerste verzorgingspost, waar ik me een uur zit op te vreten. Mijn lichaam voelt nog best goed, maar toch kan ik niet verder. Chips smaakt om elf uur ’s ochtends veel minder goed als je niet hebt geleden.
Ik bedenk mogelijke scenario’s. Toch doorrijden op mijn koffiemolentje. In de bezemwagen tot onderaan de beklimming van de Vaalserberg, zodat ik toch nog iets kan doen. Of toch maar naar de laatste verzorgingspost.
Het laatste stuk wil ik hoe dan ook fietsen. Ik ben niet helemaal van de Ventoux hierheen gereden om lopend over de finish te gaan.
Ben heeft het begrepen
Een tweede bezemwagen brengt me naar de volgende post. Bestuurder Ben heeft het begrepen, hij rijdt via de snelweg zo snel mogelijk naar Vaals.
Onderweg kan ik de romantiek er wel van inzien. Mijn Ride begon met een bezemwagen en eindigt in een bezemwagen. Het verhaal is rond.
Toen ik vorige week met een brok in mijn keel afscheid nam van mijn vrouw en kinderen, was ik nerveus. Ik heb acht maanden getraind voor deze monstertocht, maar ben ik er klaar voor?
Veel sterker dan ik dacht
Ik fiets nooit dagen achter elkaar meer dan honderd kilometer, heb maar één serieuze beklimming op mijn naam en ben een groentje als het gaat om rijden in een peloton.
Deze week heb ik geleerd dat ik veel sterker ben dan ik dacht. Ik kan prima tegen bergen van meer dan tien procent op en mijn lichaam herstelt zich behoorlijk snel.
Ook mentaal was The Ride een beproeving. Vooral toen tijdens de twee zwaarste ritten de regen met bakken uit de hemel kwam en mensen om mij heen onderkoeld raakten. Ik zag altijd wel ergens iets moois.
Een hand op mijn rug
Ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Stuk voor stuk creatieve gekken, die elkaar vaak pas deze week hebben leren kennen. De groep heeft iedereen de week door geholpen.
Foto: Bastiaan Gaillard
Hand: Mathys Taekema
Ze staan me op te wachten als de bezemwagen aankomt op de Vaalserberg. Bergaf kan ik nog redelijk mee komen. Maar terwijl ik op het vlakke als een gek vooruit probeer te komen, voel ik ineens een hand op mijn rug.
De groep duwt me naar Valkenburg.
De steile Cauberg kan ik alleen op het buitenblad omhoog. Ik denk aan de eerste keer dat ik hier fietste. Jaren geleden, ik was net begonnen.
Toen was het een angstaanjagende reus, nu een kleintje. Ik stoemp omhoog met alles wat ik nog heb en verpletter voor de laatste keer een record.
Lees ook de andere afleveringen in deze serie
- Deel 1: Alpe d’Huez staat in Hoograven
- Deel 2: Bietensap op mijn verjaardag
- Deel 3: Genieten van het uitzicht en de cijfers op mijn fietscomputer
- Deel 4: De repeterende checklist in mijn hoofd
- Deel 5: De weg gaat op neer, net als mijn stemming
- Deel 6: Samen alleen
- Deel 7: Een grensverleggend tussendoortje
- Deel 8: Na de magische zalf voel ik me weer sterk
- Slot: het begint en eindigt met de bezemwagen
