Hoeveel geld zou Eric verdienen als hij nu in het profpeloton rondreed?
Ik denk: veel.
Maar toen hij écht prof was – in de jaren 1980 en 1990 – viel hij eigenlijk nooit zo verschrikkelijk hard op. In voetbaltermen was hij een soort SC Heerenveen, of FC Groningen. Naar Belgische normen: KV Mechelen, SK Lokeren. Allemaal ploegen die heel erg ‘oké’ zijn, ze staan vaker in het linkerrijtje dan ergens onderaan. Maar vaak vergeet je toch al snel wat ze dat weekend nu alweer gedaan hebben: 1-0, zo was het toch? Eens kijken: ach, neen, het was 2-1.
Eric Van Lancker was zo’n renner, vond ik.
In 1984 werd hij prof. Zijn ploeg(je) Fangio-Ecoturbo had vooral veel ‘kermiscoureurs’. Renners die in de dagelijkse koersen rond de kerktoren tijdens de Vlaamse kermissen hun brood, roem en premies verdienden: Luc De Smet, Michel Dernies, Yves Godimus, Gino Ligneel, Eddy Van Hoof. Brandend ambitieus was de ploeg niet, daarvoor waren de namen niet groot genoeg. Eén van die renners zou later wel nog wereldberoemd worden. Maar dat wist hij toen nog niet. Garry Wiggins, een gelukszoeker uit de Australische fabrieksstad Yallourn, zou de vader worden van sir Bradley. Toen, bij Fangio, had hij toch nog een plaatsje bemachtigd op het einde van een al lang afbrokkelende carrière.
Fangio-Ecoturbo had lelijke truien: een soort vuil donkergroen, met harde zwarte letters over de borst en een flashy soort van regenboog. De grafische afdeling van de ploeg had bij het ontwerpen van de truitjes niet echt zijn dag.
Kortom: de renners vielen op, in hun outfit.
En de nieuwkomer in de ploeg deed dat nog meer: Eric Van Lancker, toen 23 jaar, had een snor. Een flinke snor. Het was geen snor, het was een ‘moustache’.
Maar Eric viel niet alleen op door zijn moustache. Hij kon ook wel fietsen. Hij werd bijvoorbeeld zomaar derde in Parijs-Brussel. Een jaar later won hij twee etappes in de Milk Race – de Ronde van Groot-Brittanië, zeg maar. En hij werd nog eens eindwinnaar van de Ronde ook. Op de koop toe werd hij negende in de Waalse Pijl.
Goed, dus. Dat viel het management van Panasonic ook op. Eric kreeg er in 1986 een contract. Hij won prompt een etappe in Parijs-Nice op de Mont Ventoux, hij won in de Giro (met een veertiende plaats in het eindklassement) en in de Ronde van Zwitserland. Dat noemen ze klasse. En toch: Eric viel weinig op.
Raar, toch?
Maar Eric werd almaar beter. En stilaan leerden we Eric kennen zonder snor. Domme vraag, natuurlijk: zou het ene met het andere te maken hebben. Geen snor? Betere resultaten!
Eric Van Lancker won uiteindelijk vier Wereldbekerkoersen: de Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik, de Wincanton Classic en de GP van Montreal. Daarnaast werd hij tweede in de Ronde van Lombardije, won ritten in de Ronde van het Baskenland, de Ronde van België, de Ronde van de Vaucluse.
En dat zonder snor.
Hoeveel zou Eric Van Lancker verdienen als hij nu prof was?
Ik denk: veel.
Want dat doen Daniel Martin, Rui Costa, Tom Dumoulin en Greg Van Avermaet toch ook?
Eric: toch Feyenoord? Toch Standard Luik?
Het is Koers doet dit jaar mee aan Movember. Steun ons in de strijd tegen prostaat- en teelbalkanker en help mee om het gezicht van de gezondheid van de man te veranderen. Sponsor het HetIsKoers-team hier. Of nog beter: schrijf je in en sluit je aan bij ons team. Shave Your Legs, Grow Your Mo!
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016
Geef een reactie