Ingezonden brief

Geachte Patrick Lefevere,

Als land- en provinciegenoot bewonder ik al jaren hoe uw ploeg het Belgische wielrennen heeft doen schitteren. Er was Museeuw, Boonen, Gilbert en nu dus coming man Evenepoel. In deze Giro ging hij van start met dezelfde status in de ploeg als João Almeida. Nu hoopte ik stilletjes samen met heel België dat

Bauke is geslaagd in het eerste deel van zijn missie, achterstand oplopen in het begin van de Giro. Dat geeft hem een groen certificaat of vrijgeleide om af te reizen naar een vluchtersgroep.

Het peloton fungeert als een soort strenge Raad waar de permits worden uitgedeeld, permits om het ruime sop te kiezen.

Je ziet ze neuzen en bladeren in de standen,

Het was dinsdag 7 juni 1988. Correctie, het moet wel 7 juni 1988 zijn geweest. Dat hebben we onlangs weten te achterhalen. Ik was 2 jaar oud en samen met mijn ouders op vakantie in Italië, nabij het meer van Caldonazzo. We waren als echte Nederlanders op vakantie; twee kleine blonde kinderen met hun ouders, bivakkerend op de camping met

Zaterdag begint de 104e Giro d’Italia. Het zal u niet zijn ontgaan, want de voorbeschouwingen vliegen je om de oren. De beste klimmers, rapste sprinters en onontdekte Scoritopareltjes worden volop bediscussieerd. Eén belangrijke categorie wordt echter stelselmatig over het hoofd gezien: de ploegleiders. Terwijl ook zij bijdragen aan de koersvreugde, als je tenminste weet waar je moet kijken. Waar Vlaanderen

Tegen beter weten in twijfelt Stefano Giuliani een fractie van een seconde aan zijn eigen verstandelijke vermogens. Een mengeling van vermoeidheid en zuurstofschuld heeft de bovenkamer van de Italiaan weliswaar in een lichte nevel gehuld, maar de renner van de GIS-ploeg kan nog altijd helder genoeg denken om zich te realiseren dat zijn medevluchter, de renner die nu nog in