Over het loeisteile wegdek kruip ik traag omhoog. Mijn benen draaien langzaam rond. Alhoewel: welbeschouwd is het meer duwen dan draaien wat ik doe. Mijn linker- en rechterbeen wisselen elkaar af. Ik schakel, maar er gebeurt niks. Mijn kransjes zijn al op. Als ik naar beneden kijk, zie ik mijn veel te grote binnenblad en mijn veel te kleine cassette.
In mei was ik Leipzig op het grootste fietscongres ter wereld, Velocity. Ik sprak daar met vele lokale ondernemers. Ze hadden oude fietsfabrieken weer tot leven gewekt. Of ze hadden grote ideeën voor het fietstoerisme in Saksisch Zwitserland, het heuvelgebied ten zuiden van de stad. Bijna allemaal waren ze geïnspireerd door duurzaamheid én door de Vredeskoers, de Tour de France
Zei Wout Poels na het winnen van etappe 15. Het was zondag 16 juli. Op de dag af een maand na het overlijden van vriend en ploegmaat Gino Mäder.
Zaterdag voelde Poels (Venray, 1-10-1987, 1.86 m, 66 kg) zich ook al goed. Zondag weer. Zijn ranke armen zaten vol stuurtrekkracht. Zijn benen waren
Het amateurwielrennen is een wonderbaarlijke wereld. Volwassen mannen met geschoren benen reizen stad en land af om op een peperdure racefiets heel hard rondjes te rijden door een dorpscentrum. Vaak vinden ze het nog normaal ook. Over deze wondere wereld beschreef ik eerder dertien wijsheden uit mijn eerste jaar in de kelderklasse van het wielrennen. In mijn tweede jaar
In de eerste Tour-etappe zat Eenkhoorn meteen al mee in de kopgroep en ging zelfs een tijd aan de leiding in het berg- en puntenklassement. Hij houdt een heel mooi gevoel over aan dag 1: ‘Het is jammer dat er niet meer in zat, maar wie weet morgen!’ Interview met Han
Na elk dodelijk wielerongeluk volgt de vraag wat er moet gebeuren om zoiets te voorkomen. Maar een handleiding tegen het noodlot schrijf je niet zomaar. Wat bij de dood van Gino Mäder alvast zou helpen is de oetlullige neiging los te laten om maar over te gaan tot de orde van de dag.
De Eurosport-commentator ziet teleurstelling op het gezicht van