Niemand zal echt weten wat deze overwinning Mark Cavendish gekost heeft. Tenminste, als ie de nummer twee vorstelijk zou hebben beloond. Terwijl ‘Cav’ triomfantelijk de handen in de lucht gooide, stond ikzelf met iemand anders hier naar te kijken. Zijn reactie was sprekend. Een gebaar met twee vingers, waar Virenque een puntje aan kan zuigen.
Ik vind dat ‘Cav’ meer respect verdiend. Maar met een ploegleider als Vinokourov, die ooit voor de prijs van een Russische Datsja de Olympische titel naar zich toe trok, ga je je toch achter de oren krabben.
Cavendish is een legende. Hij is ook echt een renner van absolute topklasse. Hoe kun je anders 20 jaar lang aan de absolute top meedraaien?
Van een opgewonden standje, die met bidons gooide, die verongelijkt kon zijn, arrogant overkwam.
Die in een zetel naar de WK titel in Kopenhagen werd gereden door de ‘Sky Train’.
Die vast en zeker nog wel eens wakker wordt en terugdenkt aan het Wk in de zandbak. Had ik maar…
Dan was hij de ultieme badboy geweest. Nu is die titel voor Sagan.
Hij had natuurlijk vorig jaar al de kaap van 35 willen ronden. Maar toen ging het mis. Een jaar extra, dat was het enige.
Recent was ik in de Sierra Nevada en Cavendish was daar ook. Aan het trainen. In het cafe van het trainingscentrum speelde hij de scheids bij een potje tafeltennis.
De haast ontspannen en relaxte Cav telde de punten. ‘one-one’, ’two-one’, ’two-two’. In zijn hoofd dacht hij waarschijnlijk ’35-36-….’
Het is de kers op de taart. Voor deze legende. Wat het ‘m gekost heeft, dat mag Joost weten. Maar dit pakken ze’m nooit meer af.
- Column: De Winter Zal Mij Leren - 24/11/2024
- ¡Vamos Felipe! - 23/11/2024
- Een nieuwe koers? - 14/11/2024