Het moet zondagavond geweest zijn. Op tv hield een Slowaak in gebrekkig Engels een verward pleidooi met voldoende contouren om er toch warm van te worden. Niet voor wifi op de treinstellen van de NMBS of om een verbeterd contract. Ingetogenheid siert een wereldkampioen. Gewoon voor wereldvrede.
Er moest een guitige kwajongenskop opstaan om de megafoon die renners aangereikt krijgen na
Van rondemissenbillenknijpen
en wheeliejuichen
tot jezuseenvoudig armgebaar
en haast ghandiaanse oproep
voor een betere wereld,
weken lang heeft hij zich
afgemat en afgebeuld
om 256 km lang
bloedstollend
te kunnen wachten
op de allerlaatste
kasseienklim,
daar perste hij alles
wat hem dwars zat
uit lijf & ziel
daar liet hij al wie hem
nog belaagde alle kleuren
van de regenboog zien
Peter Sagan heeft niet zoveel geluk gehad als ik.
Hij is niet opgegroeid met het scherpe koersinzicht van Mark Vanlombeek, de bijna religieuze serieux van Michel Wuyts en de heroïsche dramatiek van Karl Vannieuwkerke. Het is immers weinig aannemelijk dat de VRT op de kabel zit in Slovakije. Ook de NOS en de
Peter Sagan is misschien wat meer mainstream dan Benoît Salmon, Jetse Bol of Amets Txurruka, maar ook hij is een cultheld. De voorbije dagen voerde hij op de flanken van zowel de Mont Ventoux als Alpe d’Huez een in-race wheelie uit. Hij was daarmee niet aan zijn proefstuk toe wat extrasportief
Het wegwielrennen, een bij wijlen heel tactische en mede daardoor ook wondermooie sport, kan soms toch voorspelbaar zijn. Zo weet iedereen dat Fabian Cancellara komende zondag Parijs-Roubaix wint: Boonen is geblesseerd, Sagan rijdt niet mee, de rest is een klasse minder sterk. Als hij gespaard blijft van al te veel of
Geen idee of er in Slowakije een komiek rondloopt met een dierenprogramma en een scheve bek, die iedere week die scheve bek in het gezicht van Peter Sagan plakt en dan met een rijmpje afscheid neemt van zijn kijkers, maar dat maakt ook eigenlijk niet uit.
Sinds eergisteren weten we dat Peter Sagan er zelf wel voor zorgt dat we hem