Etappe 19 – Ingehouden Adem
Bourg-en-Bresse – Champagnole – 166,5km – Vlakke rit
Saai is soms ook goed – onbekende
Soms mogen we om verscheidene redenen ook gewoon kort zijn over een bepaalde rit. Niet in de eerste plaats omdat er soms gewoon weinig te vertellen valt. Wielrennen is ook maar een sport. Een sport waarvan vele onwetende toeschouwers niet begrijpen wat er überhaupt ‘aan’ is. Waarom iemand ook maar 5 minuten plezier kan hebben om naar mannen in strak zittende fietskleding te kijken. Maar die mensen weten niet wat leven is. Die mensen zijn niet op zoek naar avontuur, naar uitdagingen of duiding. Dat zijn mensen die het allemaal wel best zo vinden. Iedere wielerkijker en iedere wielerfan is een dromer. Een dromer, een verplaatser, een inbeelder. Sommigen hebben zelf ook wel wat uurtjes op de fiets gezeten en sommige misschien wel nog nooit. Anderen worden geboren in België of Colombia en kunnen hun DNA de schuld geven van de irrationele aantrekkingskracht die het fietsen op hen heeft. Zo heeft elke wielerkijker en elke wielerfan wel een eigen verhaal.
Wielrennen is emotie. Althans dat hoort het te zijn. We hebben afdoende jaren gekend waarin de emotie uit de sport verdwenen was. Ingewisseld voor robot achtige precisie en voor de dopage die de sport bijna op de knieën had gekregen. Niets is erger dan erachter te komen dat je een vals gevoel bij een bepaalde herinnering blijkt te hebben. Dat het gevoel van ontzag en blijdschap een dubbele bodem bleken te hebben. Dat die unieke solo, die prachtige demarrage of die slopende tijdrit ook banden bleken te hebben met scheef schaatsende artsen, zakjes vers bloed en ampullen vol bijzondere goedjes rondgebracht door iemand op een klein motortje. Dat je al die jaren verliefd was op iemand die dat achteraf niet op jou bleek te zijn.
Maar hoop doet leven en de mens vergeet snel en gemakkelijk, juist wanneer er liefde in het spel is. En dus zit ook vandaag de trouwe volger voor de buis, laptop, radio of telefoon. Uit te rusten van de etappes van de voorbije dagen over onverharde weggetjes op eenzame en ijle hoogte. Wetende dat hij vandaag weinig echt vuurwerk kan verwachten en zich terdege bewust van wat er morgen nog moet komen. Het heden speelt nu en waar we normaliter 1 renner wat nader bekijken zijn we bij deze etappe zakelijk van blik. De 19e rit. Vorig jaar was de 19e rit nog het toneel van één van de meest uitzonderlijke gebeurtenissen in de Tour de France. Niet alleen weet Egan Bernal hier de leiding in het klassement over te nemen in aanloop naar de eindzege, maar de etappe wordt noodgedwongen stilgelegd en de tijden bovenop de halverwege gelegen Col d’Iseran worden als eindtijd genomen. De race kan niet verder. De Tour die voor niemand stopt, stopt vandaag voor een op hol geslagen stroom modder die het volledige wegdek in het dal heeft overspoeld. Het levert unieke beelden op en de hele wereld is voor even weer in de ban van de Ronde.
Vandaag geen regen, geen modder en geen ingekorte etappe. De wankele vrede tussen de top 10 wordt gezapig in stand gehouden met dank aan een groep avonturiers die pas 30 kilometer voor de meet gevormd wordt. De favorieten veilig in het peloton achter blijvend. Alles wat snel kan sprinten zit van voren, met uitzondering van de kleine Ewan die de heuveltjes van de Jura toch wat lastig kan verteren na bijna 3 weken in het zadel. En dus gooit het sprintersgilde de handschoen op de grond en wie hem op kan pakken pakt hem op. Een aantal mannen van naam maar nog zonder ritzege weet dat het nu of nooit is, maar zij worden geflankeerd door een aantal die wel al de bloemen van gesluierde dames in ontvangst mochten nemen deze ronde. En hoewel de onwetende kijker vaak zal denken dat renners die in de dagen ervoor al een grote inspanning hebben gedaan nu wel moe zullen zijn. Die heeft het mis. De Tour, het wielrennen an sich, staat bol van veelvraten. Wanneer je de juiste vorm hebt ben je niet stuk te krijgen. Lijk je dieper te kunnen tasten dan andere mannen en daar jij al geproefd hebt van de honingzoete smaak die een overwinning met zich meebrengt is jouw lichaam en geest misschien wel extra gesterkt om dit euvel te herhalen. Niets koerst beter dan een grote dosis zelfvertrouwen. De geschiedenis laat veelal zien dat na een eerste zege het hek soms van de dam is voor een renner of een ploeg. Succes broedt succes en hetzelfde geldt voor winnaars.
En dus wordt deze etappe uiteindelijk prooi van een eerdere winnaar. Iedereen thuis en iedereen in de kopgroep kon het eigenlijk al van mijlenver aan zien komen. Deze jongen mag je niet laten rijden. Maar soms is het geen kwestie van moeten of kunnen of willen. Soms is hèt gewoon wat hèt is. En dus schiet Søren Kragh niet op 3 maar ditmaal op 15 kilometer van de meet zijn niet te stoppen pijl af. De kopgroep doet precies wat het nooit moet doen. Ze kijken naar elkaar. Niemand reageert, want 15 km is nog best ver toch en als ik degene ben die dit gat dichtrijdt eten de andere renners mijn bordje leeg. Klopt. Maar als niemand gaat groeit het gat en hoewel 15km best ver is, geldt dat niet voor de ontketende renner die zijn voorsprong ziet groeien en de finish kan ruiken. Voor iemand die sinds een week weet hoe winnen aanvoelt in de Tour de France en die bol staat van het zelfvertrouwen over zijn eigen kunnen. Het gat is binnen no time 20 seconden. De wijfelende achtervolgers zijn op elkaar aangewezen en het linkeballen om de tweede plek is begonnen. En zo pakt Kraauwww met uiteindelijk een royale 53 seconde voorsprong op de achtervolgers zijn 2de, pakt Sunweb haar 3de en zijn we nog maar 1 etappe verwijderd van de ereronde door Parijs. Morgen wordt de Tour beslist.
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Itunes
Klik hier voor de Podcast – Tourkronieken op Spotify
Hoogtepunten betreffen het oprapen van (en drinken uit) de bidon van Robert Gesink op de Planche des Belles Filles en natuurlijk als stuurman van de enige echte Viermansvlag in de Hollandse Bocht een vallende Matthias Frank weer in het zadel helpen. Zou het liefst in Bormio wonen en de Stelvio naar gelieve opfietsen.