Gisteren gaf hij een kwakje en vandaag het stopteken. Kiwi Greg Henderson (Lotto-Bélisol) weet wel hoe hij zich in the picture moet rijden. In maart nog kon hij niet starten door keelpijn in Driedaagse De Panne, but he’s back.
Zelf eet ik elke dag een kiwi tegen verkoudheid en andere malheur. Ik geloof heilig in het hoge vitamine C gehalte.

Na zeven dagen Tour vraag ik me weer af wat ik me elk jaar afvraag: waarom altijd eerst een week voor de sprinters? Wat is de visie hier achter ook alweer? Als er geen dwingend idee achter zit, kan het dan niet eens wat afwisselender?
De eerste dagen amuseerde ik me nog heel erg met de toeristische smulbeelden van Corsica. Met de renners eenmaal aan wal ging het qua spanning in de uitzending bergafwaarts.

Elke werkdag haast ik mij van het werk naar huis om de finish live mee te kunnen maken. Elke keer is het lead out/treintje, jump, jump over, finish. En soms een kwakje. Zoals dat van Henderson, die trouwens helemaal wel een origineel mannetje is. Zo maakte hij ooit een twitterfoto van de enorm brede benen van de Duitse baanrenner Robert Förstemann, deed hij in de Ronde van Spanje een uit de hand gelopen lead out voor Greipel, waardoor hij zelf de etappe won en vloog hij in 2008 bij een crash door de achterruit van een auto.

Vanmiddag raakte ik het spoor van de kopgroepjes 1 en 2 voor de pelotons 1 en 2 uit een beetje bijster. Het kan ook gekomen zijn doordat het eindelijk zomer is en de zon op mijn beeldscherm viel.
Terwijl ik zat weg te suffen gebeurde het. Als een echte leider gaf Henderson met een vlakke handbeweging van links naar rechts aan dat het peloton achter hem het hoge tempo moest staken. Hij hoefde er maar half voor om te kijken. Een machtig gebaar.

Er zijn niet veel van dat soort natuurlijke leiders geweest in de Tour.
Hij finishte als 182e, maar ik zeg: kiwi power!

Dé Hogeweg
Laatste berichten van Dé Hogeweg (alles zien)