Voor menig prof is het seizoen na de Vuelta in september ten einde. Natuurlijk kijken we wel met een schuin oog naar dat gedoe in Yorkshire en komt ook de hashtag #crossiscoming steeds vaker voorbij. Neemt niet weg dat veel renners eindelijk hun eigen bed weer eens te zien krijgen na maanden van afwezigheid. Ik ben geen prof en het gros van de mensen met wie ik op pad was afgelopen week ook niet. Toch deden we samen iets heroïsch wat op het profbestaan lijkt. Tijdens de laatste dag van de Ronde van Spanje terwijl de renners naar Madrid kabbelden, startte ik met een heel gaaf avontuur in Italië. Waarschuwing voor mensen die enthousiast evenementen en uitdagingen op hun bucketlist zetten: lees niet verder, surf zo snel mogelijk naar een andere pagina. Doorlezen op eigen risico.

Foto: Eppo Karsijns

Wielrennertje spelen in Italië

Oké, ik heb nog steeds je aandacht. Dan neem ik rustig de tijd om het evenement uit te leggen. The Ride Dolomites is een zesdaagse etappekoers waaraan iedereen kan deelnemen. Van eliterijder tot fanatiek recreant, alles kom je gedurende de fraaie ronde in Italië tegen. Onderschatting ligt op de loer, maar doe dat bij deze fietstocht niet. Goede training en voorbereiding zijn niet zomaar met potlood gekrabbelde kanttekeningen. Met een trainer heb ik bewust en doelgericht toegewerkt naar dit evenement. Getallen over wattage, hartslag en cadans hebben mij op scherp gezet en zo stond ik vlijmscherp aan de start. Hoe gaaf is het om wielrennertje te spelen in Italië. Een droom die uitkomt, voor mij althans.

Foto: Eppo Karsijns

Foto: Eppo Karsijns

Dolomieten

Je rijdt – je verwacht het niet – zes dagen door de Dolomieten. Tijdens de vele adembenemende kilometers vink je een groot aantal beklimmingen van je lijst af. Wat te denken van de Passo di Giau, Passo Manghen, en de Passo di Fedaia. Klinkt allemaal net als een gezellig dagje uit de Giro en dat is het ook wel. Tijdens elke etappe is er een challenge waar je wat extra gas mag geven. Van deze segmenten maakt de koersdirectie klassementen op aan de hand van je Stravaprofiel. Win je een klassement, dan staat er een welverdiende prijs voor je klaar aan het einde van de week. Uitdaging genoeg tijdens de toch al loodzware fietsweek.

Foto: Eppo Karsijns

Verzorging tot in de puntjes

Foto: Eppo Karsijns

Is je hobby fietsen, dan komt dat goed uit. Pedalen laten draaien is namelijk het enige wat je hoeft te doen. De rest regelt de organisatie voor je samen met de vele vriendelijke en behulpzame vrijwilligers. Als jij op de fiets stapt en geniet van je tocht, breekt een ploegje je tent af. Je bagage staat bij aankomst op de volgende camping keurig in rekken bij de al weer opgezette tentjes. Onderweg kom je twee verzorgingsposten tegen. Hier kun je je bidons vullen, eten pakken en rustig opwarmen in het septemberzonnetje. Dropjes, chips, peperkoek en krentenbollen vinden gretig aftrek bij de renners. Speciaal bij de tweede post vind je een lieve dame die een pannenkoek voorziet van stroop en eventueel een verse banaan. Daar staat ook de altijd vrolijke soepman naast met een lekkere zoute bouillon. Geloof me, dat is zo lekker na al dat zweten en afzien. Vaak reed ik als herboren vol energie weg bij zo’n post.

Voor de start van de etappe kun je de nodige koolhydraten eten want het ontbijt is goed verzorgd. Brood, yoghurt, muesli, koffie, thee en fruit. Alles is aanwezig om de dag gevuld te beginnen. Zo ben je klaar voor de uitdagingen die er voor je liggen tijdens de etappe. Als je na de tocht fris gedoucht richting het diner loopt, ruik je al het verrukkelijke eten al. Vers bereid, ruim voldoende en met een toetje als afsluiter. De koks van Sportkeuken zetten gezonde smakelijke maaltijden voor je op tafel. Smullen.

Onderweg is er ook een team aanwezig van Specialized. Zij ondersteunen alle renners met technische mankementen aan de fiets. Je zadel iets lager? Geen probleem, regelen ze. Lekke band vervangen ze gratis en er zijn veel reserveonderdelen aanwezig in de busjes van de behendige mechaniekers.

Foto: Eppo Karsijns

Je wil er niet over nadenken, maar over eventuele ellende onderweg is ook fatsoenlijk nagedacht. Een team van motards manoeuvreert constant door het peloton. Duim omhoog en de mannen rijden vrolijk verder. Gaat de duim toch omlaag, dan stoppen ze bij je en proberen je direct te helpen. Zo reed ik ergens halverwege een lange klim en mijn bidons waren leeg. Geen moment in paniek want vijf minuten later waren mijn bidons weer gevuld door de behulpzame motorrijder en als bonus maakte hij ook nog een toffe foto van mij en mijn racefiets. De motards worden onderweg bijgestaan door een ambulancebus met EHBO’ers. Voorzorgsmaatregelen genoeg en mijn beleving is dat niets aan het toeval wordt overgelaten.

Foto: Eppo Karsijns

Routes – je maakt een rondje

De route vormt een rondje door de Dolomieten. Om maar gelijk met de Italiaanse deur in huis te vallen, je legt ruim 750 kilometer af in zes dagen waarin je 17.500 hoogtemeters maakt. Wees erop bedacht dat familie en vrienden die niet fietsen je zonder twijfel voor gek zullen verklaren. Zoals eerder gemeld, hier begin je niet ongetraind aan.

De routes zijn fraai en de uitzichten onbeschrijfelijk. Je fietst afwisselende etappes waarbij je constant aan het klimmen of dalen bent.  Stukjes vlak zijn spaarzaam, maar dit is herkenbaar voor mensen die wel eens in de bergen fietsen.

Foto: Eppo Karsijns

De wegen op de bergpassen hebben prima asfalt al zit er her en der wel een scheur in. Opletten dus met afdalen. Over het algemeen liggen de wegen er keurig bij. De magische grens van 2000 meter bereik je diverse malen. In een grote ronde aangeduid als bijzonder, omdat daar minder zuurstof in de lucht is. De Passo Pordoi gaat zelfs boven de 2200 meter en de Passo di Valparola blijft daar net onder. Weer een extra uitdaging want als het voor de profs een ‘ding’ is, hoe ga jij er dan mee om als je doorgaans in het vlakke Nederland fietst?

Foto: Eppo Karsijns

De vergezichten zijn fenomenaal. Eerlijk gezegd maakt het niet uit of je prachtig weer hebt, of dichte mist. Elk weertype heeft zijn charme en levert wonderschone plaatjes op. Voor de Instagrammers en infuencers is er goed nieuws. Fotograaf Eppo Karsijns legt je, vaak zonder dat je het weet, op de meest onmogelijke manieren vast. Hij verstopt zich en maakt de mooiste foto’s. Doen het goed op de socials weet ik uit ervaring. De mannen van Cut to Black zie je ook gedurende de dag voorbij flitsen met drones en camera’s, zij maken een vette film na afloop:

Wil je ook?

Na het lezen van al dit moois en het zien van de briljante foto’s, waar je vooraf zo voor gewaarschuwd bent, lijkt het je naar alle waarschijnlijkheid gaaf om dit te doen. Terecht ook. Dan komt er een kleine teleurstelling, want er is geduld voor nodig om aan deze toffe fietstocht te kunnen deelnemen. Bijna twee jaar moet je wachten op de volgende Ride in de Dolomieten. De organisatie trekt in 2020 niet naar de Dolomieten maar heeft gekozen voor zes etappes door de Pyreneeën. Ook niet verkeerd naar mijn mening. Ik was daar op hoogtestage ter voorbereiding op The Ride Dolomites.

Foto: Eppo Karsijns

Blij ben ik dat ik het voorrecht heb gehad om deze fantastische week mee te mogen maken. Daarnaast vecht ik omdat ik langzaam uit die bubbel in de gewone wereld terug kom. Dat wil ik niet. Samengevat is The Ride Dolomites mijn mooiste week op de fiets ooit. De lat ligt hoog, wat gaat dit in hemelsnaam overtreffen? Tips?

Bastiaan Gaillard
Laatste berichten van Bastiaan Gaillard (alles zien)