Er was champagne. Er waren mooie woorden van de etappewinnaar. Afgewogen en goed. Net als die champagne. De volgende dag was er ook. Met honderdeenennegentig kilometers, zeven hellingen en vierenveertighonderd hoogtemeters. ‘Zware kost’ om beroerd van te worden.
Na de speech van Marc Hirschi en de uitwisseling bij het diner van sterke verhalen over de gewonnen koers, ging Joris op tijd naar hotelkamer 105. Daar nam hij nog een havermoutje en sliep in.

Foto: Vincent Moes | Team Sunweb

De wekker ging als altijd af om half negen. Weer een havermoutje naar binnen, met wat brood. Het ontbijt kwam niet op de gram afgewogen op tafel. Zoals bij Tiesj Benoot. Dat past niet bij Joris. Heeft hij ook niet nodig. Hij is en blijft 72 kilogram en zal toch geen klimmer worden.
Banaantje in de bus van Clermont-Ferrand naar Châtel-Guyon. Wat laatste instructies —“blijf bij Cees Bol en bespaar energie”— en weg was Joris. Voor een zevengangenmenu, inclusief een colaatje; twee rijstcakes; vijf gelletjes en zes repen. Plus negen bidons om ’t mee weg te spoelen.

Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.

Vijfenhalf uur in het zadel. Daar heb je niet alleen goede benen voor nodig. Een goed getrainde maag is minstens zo belangrijk. En doorzettingsvermogen. Veel doorzettingsvermogen. Joris keek met bewondering naar voormalig ploeggenoot Max Walscheid die 92 kilo aan lichaamsgewicht moest tillen naar de top van de Col de Neronne, een klim met een gemiddelde stijging van ruim negen procent. En dan moesten die laatste kilometers van de Pas de Peyrol nog komen, met een gemiddelde van boven de 11 procent.

So you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you’re older,
Shorter of breath and one day closer to death.

Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I’d something more to say.

Joris is bepaald geen tegenstander van lange etappes, maar deze vond hij wel erg lang duren. “Hoelang nog?” klonk het als een hinderlijk refrein in zijn muzikale brein. “Hoelang nog?”
Diversiteit is goed, zou Joris normaal zeggen. Korte spectaculaire etappes hebben juist langgerekte etappes nodig om op te vallen. Net als briljante nummers op een album de mindere songs nodig hebben. Worden ze extra mooi van.

“M’n reet”, dacht Joris in die laatste tweeënhalve steile kilometers. “Ik wil alleen nog maar korte etappes”.

Home
Home again
I like to be here
When I can
When I come home
Cold and tired
It’s good to warm my bones
Beside the fire

Toen Joris dacht dat ie eindelijk thuis was —want zo voelt het bereiken van de finish voor Joris tijdens deze Tour— wachtte hem nog een onverwacht toetje. De bus stond 14 kilometer verder op. Met nog wat klimkilometers als extra bonus. Daar wachtte een volle bak pasta, met saus en allerlei groenten. Een herstelshake en nog een reep.

In de bus zette Joris Pink Floyd’s ‘Time’ op.

Van dat nummer kon hij de lengte wel weer waarderen.

DAGELIJKSE UPDATE – Joris Nieuwenhuis (24) debuteert voor Sunweb in de Tour de France van 2020, als belangrijke schakel in de lead-out van sprinter Cees Bol. Iedere dag zoekt Bort Hartog even contact met Joris om zijn belevenissen van die dag te horen. En omdat Joris vaak muziek in zijn hoofd heeft, vraagt Bort hem ook naar zijn song van de dag! De playlist die zo langzaam ontstaat, kun je hieronder vinden of via deze link. 

 

Bort Hartog
Laatste berichten van Bort Hartog (alles zien)