Ik ben verrast. De liefde is terug, althans zo voelt het. Weer in mijn armen gesloten. De laatste jaren verfoeide ik dat in alle voegen krakende mediaspektakel. Oefeningen in meditatie en siësta’s. Zen en de kunst van het Tourkijken.
Dit jaar was ik meestal klaarwakker als de beelden verschenen. Met of zonder hittegolf kolkte het bloed door mijn aderen. Meer dan een week na de Tour ben ik nog steeds enthousiast.
De belangrijkste reden: die Sloveen van de Emiraten. Hij zorgt ervoor dat er ver voor de aankomst iets gebeurt dat mij verrast. Alle complimenten aan de winnaar van de gele trui, maar zonder al die aanvallen van de vva-coureur was de overwinning van een veel minder zonnig geel kleurtje voorzien. Bovendien had Vingegaard de beschikking over een keur aan adjudanten. De overwinning van het collectief op de eenling.
De aanval onderaan op de Galibier krijgt zijn plek in de meer dan 100-jarige geschiedenis. Een aanval op de gele trui, let wel van ver, is het summum van de sport.
Complimenten dus.
De aanvalslust van Tadej Pogacar bleek zelfs suiveur-pur-sang Geraint Thomas te besmetten met een demarrage, op de voorlaatste klim nota bene. Waartoe goed voorbeeld al niet kan leiden, het virus van de aanvalslust.
De gretigheid van zowel Pogacar als Van Aert zorgden er ook voor dat rittenkapers minder konden oogsten, iets wat ik ook alleen maar kan toejuichen. Niet dat miserabele wachten, conform het adagium van ‘Paris is ver’ of dat andere cliché van de moordende slotweek.
Andere reden waarom deze Tour mij bekoorde: opvallend minder massasprints. Complimenten aan de parcoursbouwer. Maar zonder vva-coureurs is een mooi parcours een parel voor de zwijnen.
Hoe lang is het geleden dat ik zo genoten heb? Dat ik zo verrast was? Dat de onvoorspelbaarheid weer het hoofdingrediënt vormde. Ik moet terugbladeren tot ver voor het Sky-Ineos-tijdperk. Tot voor de Armstrong-blokkades. Ik moet terug gaan tot de tijd dat de strijd om de gele trui weer bezongen werd in lyrische refreinen.
Ik kijk nu al uit naar de editie van volgend jaar, wie had dat gedacht? En hoop ik dat Bernal terugkeert op het hoogste niveau. Want met drie kandidaten wordt de strijd om wie er met het been vandoor gaat nog heftiger en mooier.
- ¡Vamos Felipe! - 23/11/2024
- Bretagne: mijmerend op zoek naar het Atlantis in wielerland - 10/08/2024
- 14 september 2019: de geboorte van een fenomeen - 23/01/2024