2020 was een kutjaar, snel vergeten daarom maar? Nou nee, zoveel mooie dingen ook meegemaakt. Om er eentje uit te lichten, ik las in de HUMO een terugblik met Wout van Aert. Hij vertelt dat ie een aantal dagen goed ziek was van die verloren sprint tegen Mathieu van der Poel.
Op die desolate Minderbroederstraat in Oudenaarde. Vriendin Sarah moest haar stinkende best doen hem op te beuren. Het aanstaande vaderschap verzachtte alles voor Wout. En inmiddels is dat ook werkelijkheid geworden.
Mijn gedachten werden teruggekatapulteerd naar die ene corona-koers. Een aspect dat ik in alle euforische analyses miste, was de gevolgen van het wegvallen van Alaphilippe voor de spankracht van de finale. In plaats van een ‘sprint-a-deux’ zouden we ons klaarmaken voor een strijd tussen drie giganten. De eenzijdige botsing met de motard besliste daar anders over. Over de schuldvraag is al genoeg gepalaverd. Ik wil het hier graag hebben over hoeveel dat wegvallen van Juju heeft uitgemaakt voor de koersdynamiek.
Wielrennen is een spel van geven en nemen, eigen en andermans bordjes leegeten, het ‘prisoners dilemma’, pokeren, bluffen, uit de tent lokken etc. Het koersjargon even weelderiger als het psychologische steekspel zelf. Op de bank, of langs de weg, verplaats je je als liefhebber in de positie van de renner, wat moet ie doen, wat is slim, wat is de beste tactiek? En altijd is die tactiek gebaseerd op het gedrag van of de ervaring met die ander.
Wat maakt het nu uit of je met z’n tweeën of z’n drieën de finale ingaat?
Voor een duo is het heel simpel. De een (zeg Mathieu) hoeft alleen de ander (zeg Wout) in de gaten te houden, en vice versa. Ik noem die speellijnen voor het gemak ‘krachtvelden’. Je krijgt als renners indicaties over de sterkte ervan, en je moet speculeren over hoe krachtig of belangrijk ze in werkelijkheid zullen zijn of worden. Bij een duo zijn het er dus 2. Wout houdt rekening met Mathieu, en andersom.
Wat gebeurt er nu als er een kanshebber bij komt? (Let wel, het moet een serieuze ‘contender’ zijn, al weet je dat vaak op voorhand ook niet. Dus toch maar rekening mee houden.)
Dan moet ik een tekening maken. Ik doe dat nu even voor het gemak handmatig, op de spreekwoordelijke achterkant van een luciferdoosje.
Even wat uitleg. In plaats van het bilaterale spel bij een tweetal, zien we nu bij het trio dat er 6 wisselwerkingen zijn. Maar er komt iets bij, iets wat nu juist de koers voor mij zo spannend, zo intrigerend maakt. De extra renner (i.c. Alaphilippe) maakt het ontstaan van kongsies, van allianties, van ‘in de slag gaan’ mogelijk. In totaal zijn er 3 coalities mogelijk. En elk van het drietal moet daar oog voor hebben. En ‘in commissie’ geldt dat ook voor ons volgers.
Het gaat er dus om met wie of welk samenspan je als individueel renner rekening moet houden. De kijker of volger telt die lijnen op, en komt zo tot een indicatie voor de totale spankracht.
Dat gaat dus van 2 naar 9. Als indicator voor de dynamiek of de onvoorspelbaarheid van de koers een cruciaal verschil. Maar deze koers ging andersom: van 9 naar 2. Dat is een teruggang van koersplezier van maar liefst 450%. (Ja ik dramatiseer, mag het, graag zet ik mijn betoog even stevig aan.)
Ontzettend jammer die motoraanrijding, ik voelde meteen de kramp in mijn middenrif, niet zozeer de fantoompijn van Julian zelf, maar het verlies voor de wedstrijd. Hoe het dan verder was gegaan, daar is ook al genoeg over gespeculeerd, was het in het voordeel van Mathieu, of van Wout geweest? Of de derde hond die ermee aan de haal was gegaan. Dezelfde hond die nu als aangeschoten wild op het asfalt lag. Hier wil ik nu alleen benadrukken het verspeelde voordeel voor de kijker, een bijna exponentieel voordeel, terug van 9 naar 2, je zou kunnen spreken van een viraal verschil, een Britse mutant die daar op dat fatale moment even weggedrukt werd.
Blijft overeind hoe machtig complex het speltheoretisch element van onze geliefde sport is.
De sprint van Mathieu was fameus. Mijmeren over hoe fameuzer het had kunnen zijn, maakt het leven, maakt de koers nog fameuzer.