Het moet ongeveer halverwege de Col de Hundsruck zijn geweest. Het moment dat mijn bravoure definitief gorgelend in het putje verdween. Het breekpunt. Het moment dat ik besefte dat mijn vork zo belachelijk veel hooi bevatte, dat hij niet alleen ver doorboog, maar begon met knappen. Ondanks de overweldigende metaalmoeheid wist ik mezelf nog de berg op te wringen tot boven, maar daar zorgde het laatste sprietje hooi voor de breuk. Ik stapte als een oude man van mijn fiets, pakte hem beet en liet mijn kin op mijn borst vallen.
Ik huilde.
Vanuit de bus der afgestapten.
Geen diepe snikken, geen jammerklanken, maar het stil huilen van een verslagen man. Een verslagen man, bovenop een relatief eenvoudige col, diep in de Franse Vogezen. Mijn fietsvriend, al een tijdje boven, keek zwijgend toe. De zwijgende blik van iemand die zijn beste vriend ziet breken. Zich niet bemoeiend met het tafereel, maar begrijpend wat er gebeurt en wetend dat elk woord er nu een teveel is. Toen het moment gepasseerd was, keek ik naar hem op. “Ik kan niet meer”, zei ik. “Dat is goed”, zei hij. We zouden de col nog samen afdalen, waarna ik aan de voet van de Grand Ballon in de remmen kneep. Ik was honderd kilometer onderweg. Ik was op de helft van de Trois Ballons. En ik stapte af.
’s Avonds in het gehuurde chalet, kwamen de woorden voor het eerst over mijn lippen. “Ik kan niet klimmen”. Mijn fietsvriend sputterde. Tuurlijk kon ik dat wel, ik had gewoon een slechte dag, niet genoeg getraind, te hard van start, het was de hitte, streept u door wat niet van toepassing is. De lieverd. Maar ik hield vol. Ik kan prima fietsen, ik heb een goed uithoudingsvermogen en geniet van elke meter, maar zodra het wegdek helt, kan dat allemaal overboord. Dan stelt mijn kunde niets voor. Als ik alleen ben, is het niet zo erg, maar gezelschap moet bovenop de berg altijd wachten tot ik aan kom ploeteren. Dat voelt niet goed.
Ik kan niet klimmen.
“Als ik een berg beklim, doet dat pijn. Daarom wil ik er het liefst zo snel mogelijk vanaf zijn en dus moet ik zo snel mogelijk naar de top”, woorden van deze strekking klonken ooit uit de mond van Marco Pantani. De fascinatie voor het bestijgen van een berg met een fiets onder het achterste, is een ongrijpbare. Het is misschien wel de zwaarste sportdiscipline die er bestaat, niemand geniet van het klimmen zelf. Het is lelijk, het is verschrikkelijk en als je boven bent, vlieg je het liefst zo snel mogelijk naar beneden om het opnieuw te doen. Wielrenners die goed kunnen klimmen worden vereerd als helden, tijdens grote koersen staan er gigantische aantallen losgeslagen fans op de berg om hun idolen in het gezicht te kunnen kijken als ze op de toppen van hun kunnen voorbij kruipen. Het klimmen is de meest heroïsche vorm van fietsen en ik kan er geen ene reet van.
Dat moet anders. Er moet een manier zijn om beter tegen een berg op te kunnen rijden. Er moet een manier zijn om dit kunstje onder de knie te krijgen. Een toekomst als klimgeit is niet voor me weggelegd, maar ik wil een berg op, zonder te huilen. Zonder dat oerlelijke gezwoeg, maar met een heel klein beetje flair. Panache. En ik wil weten wat wielrenners bezielt om keer op keer die marteling te ondergaan. Om dit te bereiken, heb ik mezelf een doel gesteld. Voor het begin van de herfst, wil ik de Stelvio beklimmen. De mythische Italiaanse berg. En ik wil dat doen zonder te huilen, zonder af te stappen, zonder dat afschuwelijke omkeren.
Ivo bij de intake van Specialized
Bij Specialized zagen ze dit plan wel zitten en wilden ze een helpende hand toesteken. En hoe kan een fietsfabrikant beter helpen dan met het leveren van een ultralichte, geweldig uitziende koersfiets? De Specialized S-Works Allez is het neusje van de zalm als het gaat om aluminium fietsen. Voor deze fiets heeft Specialized alles uit de kast getrokken om een aluminium frame te laten rivaliseren met de zo talrijk aanwezige carbon fietsen. Niet alleen op het gebied van gewicht, maar ook qua stijfheid en stabiliteit. Dit machtige machien mag ik voor de komende maanden de mijne noemen, om er aan het einde van de zomer, of net aan het begin van de herfst, mee naar Italië af te reizen. Daar moet dan een definitief einde komen aan mijn gemiep op hellende wegen.
Body Geometry Fit
Op het hoofdkantoor van Specialized in Nederland werd ik op de bekende Specialized-manier op de fiets gezet. De zogenaamde Body Geometry Fit is een uitgebreide en nauwkeurige manier van afstellen, waarbij de fiets optimaal aan het lichaam aangepast wordt op de drie belangrijkste contactpunten. Elk deel van je lichaam wordt op deze manier zo goed mogelijk op de fiets gezet. Thom van Dulmen, tweevoudig Nederlands kampioen tijdrijden bij de beloften en Body Geometry Fit Professor bij Specialized, kreeg de klus toebedeeld en spendeerde twee uur aan mijn fitting. Ik had gelukkig geen kromme knieën of een uit het lood geslagen heup, dus eigenlijk verliep alles redelijk eenvoudig en zonder verrassingen. Ik zit nu perfect op een high-end prachtfiets, afgemonteerd met SRAM Red, getooid met Specialized Roval CLX40 wielen, het hagelnieuwe Specialized Power-zadel, minstens zo nieuwe Specialized Turbo-banden en S-Works cranks met 53/36-bladen.
Dus hier zitten we dan. Het is maart, in de schuur staat een fiets die beter is dan zijn berijder en ergens in de verte zie ik een besneeuwde top van een berg. Gedurende de komende maanden doe ik op Hetiskoers.nl verslag van mijn weg richting Italië en wil ik met diverse profrenners spreken over die ene discipline die het fietsen zo ontzettend tot de verbeelding doet spreken:
Klimmen.
Foto’s: Nico Pakvis
- Kak - 20/05/2018
- Getest: Castelli Omloop bib shorts - 31/07/2017
- Getest: Rapha Pro Team Shadow - 09/05/2017
Schitterend relaas, Ivo. Klimmen leer je door het veel te doen. Hier dus een zwemmer van tachtig kilo die met plezier de cols in gaat, zonder zwaar afzien. Hopelijk is over een paar weken de Aspin opnieuw open. Kom af, dan rijden we hem samen …
Ik kijk uit naar je verdere ervaringen. Ben zelf ook geen klimmer. Denk wel dat het niet zozeer in het materiaal zit.
Prachtig!
Leuk stuk en heel herkenbaar. Zelf ben ik geen klimmer (98kg) maar wel een genieter van elke klim die ik in de Franse Alpen mag doen en daar trap ik elk jaar toch 1000km weg.
Goed klimmen (net als fietsen in het algemeen eigenlijk) is ook maar relatief. Als ik met Kenny van Hummel een berg op ga fietsen, dan is hij een (zeer) goede klimmer. Als Kenny van Hummel in een tourpeloton een berg beklimt, dan is hij “de slechtste klimmer ooit’ (L’Équipe, 2009). Desondanks een prima excuus om van Specialized een nieuwe fiets te krijgen. Succes ermee!
Zou het in de genen zitten?
Ik vind het echt een schitterende fiets! Wel 2 vragen: waarom een 53/36 (ipv 50/34) en waarom carbonvelgen (hoe remt dat als je in een forse regenbui de Stelvio afdaalt) op een klimfiets? Ik ben benieuwd naar de motivatie van Specialized voor deze keuzes?
Vergeet de “Top” en focus op de volgende bocht!
Voor je het weet zijn de bochten op.
dat valt reuze tegen als je weet dat de meeste bochten pas in de laatste kilometers van de 27 zitten..
Mooi verhaal, maar alles is relatief. Mijn maatjes, met wie ik van de zomer de Ventoux ga doen, zijn allemaal 10 kilo lichter dan ik en net zo getrained zijn. Die zijn straks allemaal een half uur tot een kwartier eerder boven maar dat is prima, ik heb nog het gewicht van extra fiets op mijn rug (of om mijn buik) hangen. Blijf in je eigen tempo, klim rustig door en houd je hartslag zo tussen de 150 en 160. Met een 36 voor en een 28 achter ga je dat waarschijnlijk niet redden dus ik denk dat je even terug naar ’s Heerenberg moet om een 50×34 voor te monteren.
Nog een laatste advies. Ga regelmatig naar Limburg of de Ardennen om veel te klimmen
Je hebt in ieder geval het juiste merk fiets, nu nog even het juiste verzet er op en kilometers maken. Ik ga graag een keer met je mee want ik heb hetzelfde doel!
Ben benieuwd naar je belevenissen!
Frank
Het is spychologies. Je ziet er zo tegenop dat als je eenmaal die weg omhoog ziet lopen je van angst vergeet te ademen of niet meer kunt ademen. Je moet letterlijk lachend naar boven rijden, echt waar. Ook ik kon geen meter klimmen, maar nu ik in Spanje woon en mountainbike wedstrijden rijd en ik wel moet klimmen omdat er hier geen meter vlak is ben ik erachter gekomen dat het echt te leren is. Soms denk ik dat ik vreselijk af zit te zien in een wdstrijd maar als er dan bijvoorbeeld een fotograaf halverwege de klim zit en die roept iets of ik zie de flits dan ben ik op slag niet meer moe! Leren klimmen is, inderdaad zoals hierboven al gezegd wordt, veel doen én er plezier in hebben: ” Ja! die berg ga ik aanvallen! Ik kijk niet naar anderen tijdens de klim maar concentreer me op elke meter en oh wat voel ik me geweldig op de fiets!” Ga ook niet met een lijdzaam gezicht naar boven turen.. Ja we kennen allemaal die heroische beelden van lijdende renners die naar boven turen, maar dat zijn doorgewinterde beroepsrenners, wij kijken een meter voor ons en dáár lijkt de weg helemaal niet zo steil te zijn. Je let erop dat je goed uitademt, inademen gaat vanzelf en je gaat niet alvast zitten rekenen en bedenken hoever je nog moet en welk een lijdensweg dat wel niet is, nee je denkt aan nu! Nu fiets ik hier, en oh wat is dat geweldig!
Beste Ivo,
Hoewel het stuk herkenbaar is (ben ruim 2 meter en weeg 105 kilo), pakt het mij niet door de reclameboodschap. Het verbaast me, Dit komt niet over als een oprecht verhaal, maar gewoon een mooi verhaal om dit fietsmerk te promoten.Voor mij niet “Het is Koers” eigen, jammer!
Herken veel van hetgeen in dit artikel staat. Ook mij is vaak verteld dat klimmen te leren is, maar volgems mij bepaalt spieropbouw of je het kunt of niet. Ben zelf maar 74 kilo licht en heb alle tientallen bergen gefietst en ook wel eens een cyclo sportieve gereden. Gewoon omdat ik de bergen mooi vind. De laatste tijd het liefst in mijn eentje want zodra ik deel uitmaak van mijn vaste fietsvrienden groep, wordt het voor hun echt lang wachten op de toppen en dat voelt niet okay. Zoals gezegd ben ik licht genoeg om een “echte” klimmer te zijn maar zodra er ook maar een verkeersdrempel in beeld komt valt het doek voor mij. Er alles aan gedaan. Andere voeding, intervaltrainingen, beter materiaal. Mijn conclusie: Klimmen kun je of niet. Het valt niet te leren, helaas. Gelukkig blijven er genoeg andere trajecten over waar het voor de niet klimmer ook genieten is.