Visioen van een Winterwonder

Gravel knarst, sneeuw knispert. Een band slipt weg op het ijzige klimmetje, een wielerspike zet voet aan de grond. Geen gejuich, geen muziek, alleen de staccato ademhaling van een renner. Eenmaal boven wacht de open vlakte. De oostenwind heeft er vrij spel. Geen beschutting, geen richting. Alleen de rechte lijnen van het parcours snijden door het wit. De wind lijkt overal tegelijk. Renners, eenlingen nu, bewegen schokkerig over spekgladde kasseien. Elke pedaalslag voelt als een vraag. Mag ik een zucht meewind? Een zonnestraal misschien? Iets van verzachting? Maar het antwoord blijft uit.

Deze winterklassieker begint zonder startschot en eindigt zonder podium. Geen publiek dat zich langs de kant verzamelt, geen camera’s die inzoomen op gezichten. Alleen de wind, de kou en de strijd met de elementen. Hier telt geen tactiek, geen wattages, geen wetenschappelijke precisie. Het enige dat telt, is overeind blijven. De koers begint overal tegelijk. In de openingsfase, op brede gravelstroken, lijkt er nog samenwerking, maar sneeuw en ijs breken het peloton snel in stukken. Eén voor één doemen de renners op in de mist en verdwijnen ze weer, alsof ze opgeslokt worden door het landschap. Geen enkele versnelling maakt het verschil, want deze strijd kent geen duidelijke overwinnaars, alleen overlevers.

Het middendeel is een eindeloze herhaling. Pedaalslag na pedaalslag, terwijl de gedachte aan een kop soep bij de kachel blijft hangen. Zo dichtbij, maar toch onbereikbaar. Op de vlakte, waar de finish na meer dan 200 kilometer als een fata morgana aan de horizon zweeft, speelt de laatste akte zich af. Een renner veegt met trillende hand ijs van zijn bril. Niemand denkt meer aan aanvallen. Niemand twijfelt nog. Het enige wat telt, is blijven bewegen.

Het einde brengt geen triomf, maar opluchting. Niet de sterkste wint, maar degene die de koers verstaat.

Ik open mijn ogen. Het verlangen naar een nieuw wielerseizoen tintelt, maar een ander idee nestelt zich net zo hard in mijn gedachten. Leuk, dat veldrijden, maar waarom geen klassieker in de winter? Sneeuw, gravel en kasseien en alleen de kou en de wind als tegenstander. Wat extra gevaar zal de UCI vast niet deren. Alstublieft en graag gedaan, meneer Lappartient. Ik draai me nog een keer om en zie de koers alweer voor me.

——

Jos Mans is copywriter, schrijver en columnist. Voor contact: LinkedIn