De Grande Partenza 2025 in Albanië zou mogelijk op losse schroeven staan. Hoewel de directeur van organisator RCS, Paolo Bellino, de geruchten tegenspreekt op Tuttobiciweb, lijkt het toch iets gecompliceerder dan hij wil voorstellen.
Het lijkt erop dat het niet helemaal volgens plan verloopt voor de Giro d’Italia. RCS Sport stond klaar om de route van 2025 op 12 november in
Santuario di Madonna di San Luca. Adembenemende naam, de klim zelf is dat zo mogelijk nog meer. Gepijnigde lijven ploeteren omhoog, langs de wonderschone middeleeuwse galerij, omhoog geschreeuwd door uitzinnige tifosi – rijen en rijen dik. Bijbelse metaforen dringen zich op: calvarietocht, lijdensweg der uitgemergelde coureurs.
Koers op Italiaanse bodem, dan is overdrijven gepermitteerd.
En koers is het, in optima forma. Etappe
Grote slokken ijskoud water glijden op hoge snelheid door een uitgedroogde slokdarm. De combinatie van de door de slikreflex uitgeoefende druk en de zwaartekracht, doen het vocht als een tsunami in een nagenoeg lege rennersmaag belanden. De 178 kilometer lange twaalfde Giro-etappe van 2005 door de Noord-Italiaanse provincies Belluno en Trente is niet bepaald de zwaarste beproeving van deze ronde,
Vincenzo Torriani kan zijn oren niet geloven. Gedurende een fractie van een seconde schiet de mogelijkheid dat hij in de maling wordt genomen door het hoofd van de directeur van de Giro d’Italia. Tegen beter weten in. Daarvoor kent de 62-jarige Milanees de bron van het gerucht, dat zich als een lopend vuurtje door het peloton verspreidt, te goed. Davide
Afgelopen zaterdag was de apotheose van de Giro dit jaar. De slotklim naar het Marmolada-massief, waarvan Eddy Merckx ooit zei gevraagd naar zijn ervaringen (Eddy, wat denk je?): “Brrrrr”. Merckx, een man van weinig woorden, maar wel grote daden.
Ik verwachtte een parade van tenoren, van mannen die weten wat het is om zo’n monster te bedwingen. Plots kreeg ik het
Met een lichte aarzeling in hun stem en duidelijk hoorbare terughoudendheid in hun woordkeuze richten twee Franse knechten zich tot hun kopman. Alsof ze kinderen zijn die op een mooie zomeravond, tegen beter weten in, aan een ouder vragen of ze heel misschien nog een half uurtje langer buiten mogen blijven spelen, doen Anatole Novak en André Zimmermann hun verzoek.