Een paar uurtjes in Rufina
De tijd vliegt. Het is al bijna augustus. De Spelen staan vandaag op het punt van beginnen. Morgen, 27 juli, strijden de dames en heren op de Tijdritfiets om de eerste wielermedailles. Daarna volgen in rap tempo de andere wielerdisciplines: baan, mountainbike,
Het na-tourcriterium als (h)eerlijke promo van het fietsen
Daar stond ik dan. Bij het gemeentehuis van Chaam. Een dikke Mercedes kwam voorgereden. Achter het stuur zat Tony Rominger. De Zwitserse winnaar van de bolletjestrui in de Tour was gecontracteerd om een paar rondjes mee te draaien tijdens 'de Acht van
Achter de schermen van ‘de acht’
Eén dag per jaar transformeert het Brabantse dorp Chaam in een bruisend centrum van sport en gezelligheid. De jaarlijkse wielerkoers, de Acht van Chaam, is van levensbelang voor zowel de inwoners als de vrijwilligers van het organiserende comité. Elk jaar weer zetten
Portet d’Aspet – voor altijd Fabio
18 juli 1995. Een dag die ik nooit meer zal vergeten. Als jong jongetje, ik was 11, zat ik tijdens de Touretappes, zeker de bergetappes aan de tv gekluisterd. Toen duurden die ook nog lekker lang. 's ochtends om 11 uur starten.
Verkermiskoersing van de Tour
Ik heb moeite met een fenomeen dat al decennialang bestaat in de grote rondes maar waar vrijwel nooit over geschreven wordt. De bonificatieseconde. Soms kun je ze (het zijn er altijd meer) onderweg winnen, soms aan de meet. Vandaag ook weer: de
De duiven van Pau
Terwijl ik een bosje bloemen uitzoek bij de lokale bloemenman ontspint een interessant gesprek. De bloemenman zit blijkbaar in de duivensport, zoals hij het zelf noemt. Nu zijn er overal duiven te vinden, ook op de fiets. Maar de duivensport is toch
F*ck de natuurwetten
Waaiers. Het is een veel bewierookt fenomeen. Logisch want het zijn prachtige beelden, al die diagonale treintjes her en der over het parcours. Treintjes waarin iedereen tot het gaatje moet – ook de superkampioenen. Het is ieder voor zich - een soort
Alexander Kristoff en een dynamische bikefitting
Sprintersetappe vandaag. Dan zijn er twee zekerheden deze Tour: Girmay wint, en Alexander Kristoff doet leuk mee. Steeds als ik Kristoff door het beeld zie rijden, strijden er in mijn hoofd twee gedachten om voorrang. Ten eerste: ‘Jemig, die is ook niet
Lossen op de Col de Néronne
Als ik ziek ben, kan ik me niet voorstellen dat ik ooit beter word. Echt geen flauw idee meer hoe het voelt om niet ziek te zijn. Ik kan uitstekend ‘in het moment zijn’. Hetzelfde gebeurt voor de televisie, kijkend naar een